نرو!!تنهایم نگذار، من تحمل رفتن و ترک کردن کسی را که دوست دارم، ندارم
من حسرت درد کشیدن و دروری و اشک ریختن چشمهایم را نمی توانم فراموش کنم.
می گویی بر می گردم، من نمی گویم تو دروغ می گویی، ولی من به روز گار اعتماد ندارم.
 در لحظه ای که فراموشم کردی بدان که من دیگر نمی توانم زندگی را ادامه دهم.
نمی توانم زندگی را ادامه دهم

عشق ما یک عشق پویاست.عشقی که هر روز نیاز به تولدی دوباره دارد و هیچگاه بیکار نیست و هیچگاه از تنبلی چاق نمی شود.

عشق ما اگر روزی طلوع نکند ، میمیرد.عشق ما عشقی است فراتر از فداکاری و وفاداری و اجبار...

برای همین بجایش می گویم، عزیزم، با من بمان فقط تا روزی که لیاقتت را دارم . واگر روزی احساس کردی که من لیاقتت را دیگر ندارم ، حتی اگر مطمئن بودی که هیچ کسی را در تمام دنیا  بهتر ازمن برای خودت هرگز پیدا نخواهی کرد، تنهایم بگذار و دقیقاً همین را هم از من بخواه...

دوستت دارم چون تا وقتی با تو هستم، بهترینی هستیم که می توانیم "من و تو"با هم باشیم.

عاشق تو...

روز آشنایی را بخاطر بسپار. تاریخ آن را در هاله ای سرخ رنگ محصور کن.چون در این روز بود که عشق بر جهان ما حاکم شد... چون در این روز سلطان واقعی جهان خود را بر تخت نشاندیم ... هرگاه  به یاد آن روز می افتم ، افکارم مستقیم چون تیر شهاب، سریع بسان عقاب بسوی تو روان می شود.

هر جا که رفتی این روز را به خاطر بسپارو مرا به یاد آر... مرابیاد آر...

ای عشق من ، ای فرشته سعادت

ای آنکه چشمان من همیشه دنبال تو می گردد.

من تو را دوست دارم به تو عشق می ورزم.

به خدا پیش آمدها و حوادث زندگی هرگز نمی تواند ذره ای از عشق و محبت مرا نسبت به تو بکاهند . من همه چیز خود را در این عشق جستجو می کنم . من همیشه به این عشق پایبندم .

فریبندگی جمال و مشاهده خوبیهای ذاتی تو چشمانم را خیره و مرا به دام عشقت اسیر کرده است.

من تو را می پرستم هر چند مسافت بعیدی مرا از تو دور می کند و چشم مرا مانع دیار تو می شود.ولی روحم پیوسته در اطراف تو پرواز می کند. ببین من هستم که تو را دوست دارم. تو را می خواهم . مرا در آغوش بگیر.چشمان تو با نگاه های آسمانی همراه است . اشعه مهر و وفا از آن می تابد، به من بگو چه جاذبه ای در نگاه توست ، چرا آنقدر خوب و قشنگی . تو زیبایی ، زیبایی تو یک زیبایی بدیع و افسانه ایست که در دل دیر پسند و بهانه گیر من اثر بخشید.

این چیزهایی است که وادارم کرده است که اقرار کنم  تو را دوست دارم.

 

گل سرخی را بر بالای سرت در آستان نمودار گشت . ای کاش برمی داشتی، می بوییدی  و می بوسیدی ، آنگاه زیب سینه ی نازنینت می کردی یا در میان گیسوان مشگین زیبایت می گذاردی.
می دانی چرا؟ برای آنکه آن گل با اشک های چشم محبوبی شسته شده بود.
دلبرم : لابد می دانی که بر روی گلی اگر قطره پیدا شود شبنم است. اما بر روی آن گل بجای شبنم سحری ، اشک من بود.
ای کاش بر می داشتی ، می بوییدی و می بوسیدی ، آنگاه لابلای گیسوانت قرار می دادی.  قلب من عشق من بود که به صورت آن گل در آمده و با آن وضع به سوی تو پرتاب شد . ای کاش بر می داشتی ، می بوییدی و می بوسیدی آنگاه با انگشتانت پرپرش می کردی آنگاه دوباره باز پس می دادی.

نهال محبت را در وجودم کاشتی و با محبت آن را آبیاری نمودی ، هیجان و شوق را در من به ودیعه نهادی و از من موجودی ساتی که تا به حال به آن فکر نکرده بودم؛ ولی در مقابل این آرایه ی محبت از آن به بعد تنهایم گذاشتی و با خیال خود رهایم کردی ، عشق رادر من به وجود آوردی و مجسمه بی روحی را تبدیل به عاشقی شیدا نمودی وآنگاه در صحرای سوزان محبت تنها به الهه عشق سپردی ، ولی شراره عشق آنچنان در من قوت گرفته که هرگز از آن اولین دیدار، دیگر تنهایی را نشناخته ام ، از شعله محبت تو سپاهی گران به وجود آوردم و در مقابل رقیبان به مبارزه برخاسته ام و تا اکنون به قدرت عشق پیروز شده ام . اگر بار دیگر خود به من  بنمایانی و امیدم را به عشق خود قوت بخشی در عشقت پیروز و سربلند خواهم شد و من دیگر با تو ، ما می شویم.

 گریه

بگذار در این شب تار،در دل صحرای بیکران بگریم. کاروان دراین منزل رخت افکنده و اشتران وشتربانان در خواب رفته اند.

تنها در نزدیک من،بازرگانی شب زنده داری می کند تا درخاموشی شب به حساب سود وزیان خویش رسد.من نیز شب زنده دارم،اما من حسا ب فرسنگ هائی را می کنم که مرااز دلبرم جدا کرده است.

بگذار بگریم،زیرا گریه غم ازدل می برد و زنگ از آئینه روح مردان می زداید.

عزیزم عشقی که نسبت به تو دارم مانند نور شمع است. شمعی فروزان که در دل شبها می سوزد... هیچ وقت هم نمی لرزد و به اتمام نمی رسد و خاموش نمی شود. زیرا عشق من نسبت به تو جاودانه ست... بدون کوچکترین شک شبهه ای ...

عشقی است بی حد و حصر:مانند ستارگانی که آسمان را پوشانیده اند.پس عزیزم چه دلیلی دارم که به تو بگویم دوستت دارم...

تو مهربان و ظریفی. . . شیرین و مهربان و صادقی و عشق من نسبت به تو چون شمعی است که شب تار را روشن وروشنتر میسازد.

خالی از نامه های عاشقانه

انگاری خالی از نامه های عاشقانه ام، چراهیچ کسی به پرستاری این دل همیشه تنگ نمی آید؟

نه... تودیر نیامدی. آرزویی نبود که تو بخاطرش دلتنگ باشی.به خاطرش تمام گرمای سوزان تابستان رابه جان بخری.

هی تو می اندیشی تا چند حرف دیگر می توانم،نامه های عاشقانه بنویسم؟ همه تقدیم به تو.

میخواهم آخرین نامه عاشقانه ام را در اتاق تو بنویسم. این شاید رؤیای کودکانه ای بیش نباشد،اما برای تنی که خسته است توهمیشه پناهگاه امنی.

بگذار دراتاقت بچرخم وبا انگشتان ظریفم تمام عکسهایی که ازمن به دیوار اتاقت زده ای را نوازش کنم. در فکر آنم ، تو بی پروا مرا در آغوش خواهی کشیدو من در آغوش تو خواهم مرد، و باری دیگر دوباره در آغوش تو به این زندگی باز خواهم گشت.

چشمهایم را می گشایم، تو به پای نامه ام نشسته ای. تنها صدا، صدای حروفند که در دل و زبان طنین انداز است.مرا دریاب: دوستت دارم.گونه های خیس از اشکت را میبوسم.