/* /*]]>*/

شيراز ه  اميدم.  هستي بخش ز ندگيم  صفاي روحم  دواي  قلب مجروحم ؛ سرنوشت  اين گونه خواسته كه من و تو در فراق يكديگر بگرييم. درد انتظار مرا از پاي در آورده است.از اين سكوت آزار دهنده  ازاين تنهايي و سكون وحشت دارم.آنچه كه بردرد و رنجم مي افزايد و جانم را ميكاهد دوري از توست.

ميبينم كه توهم در فراق من اشك ميريزي.به خدا تحمل افسردگي آن چشمان دل فريب را ندارم. تا زنده ام به اين انديشه دل خوش دارم كه در گوشه اي از اين شهرنفرين شده قلبي به ياد من در سينه مهربانش مي تپد و يادم را درخود زنده نگه ميدارد.